"Nieczysta gra" Sandra Brown

Podobno każdy człowiek ma swoją cenę, kwestia zaledwie odpowiedniej ilości zer. Nie jestem pewna co myślę o podobnym stwierdzeniu, wydaje mi się, że wszystko zależy od okoliczności. 

Dla Griffina Burketa, sławnego piłkarza, rozgłos, pieniądze, kobiety... to wszystko wydawało się niewystarczające. W wyniku serii fatalnych decyzji trafia do więzienia na całe pięć lat. Sprzedał mecz. Podłożył się umyślnie dla kilku kolejnych zer na swoim koncie, choć przecież mu ich wcześniej nie brakowało. Coś, jeśli nie wszystko, poszło źle... Mało tego, oprócz tego potwornego zarzutu, stanęło oskarżenie o morderstwo mężczyzny, który go wydał. Jego wina nigdy nie została wprawdzie udowodniona, ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Świat sportu i tak go skreślił grubą, czerwoną kreską. Tak samo jak jedyna prawdziwa rodzina, jaką kiedykolwiek miał. 

Los jednak o nim nie zapomniał, igrając z nim nawet po skończeniu odsiadki. Po wyjściu z więzienia Griffin zostaje zaproszony do okazałej rezydencji Fostera Speakmana, właściciela dobrze prosperujących linii lotniczych, który składa mu chyba jeszcze bardziej zaskakującą propozycje od tej, którą dostał pięć lat temu. W wyniku wypadku Speakman został sparaliżowany i choć zdaje się pogodzony z własnym losem, jest jedna rzecz, która nie daje mu spokoju. On i jego żona nie mają dzieci, a mężczyzna nie pragnie niczego bardziej, niż bycia dla kogoś ojcem. Problem polega na tym, że sam nie jest już wstanie spłodzić dziecka. Proponuje więc byłemu futboliście wielomilionowe wynagrodzenie za... zapłodnienie jego żony, Laury. Upiera się na zastosowaniu w tym celu naturalnej metody, gdyż nie uznaje in vitro, poza tym, to mogłoby naruszyć porządek świata, w który w końcu Speakman mocno wierzy. Mimo dziwności całej tej sytuacji, Griffin przyjmuje propozycje ekscentrycznego milionera. Nie przewiduję tylko, że żona mężczyzny tak mocno zawróci mu w głowie, a ich spotkania choć szybkie i raczej konkretne, w końcu przestaną być tylko spotkaniami czysto biznesowymi. Jak łatwo przewidzieć, Laura w końcu zachodzi w ciąże, ale wtedy wszystko staje na głowie. Foster Speakman zostaje zamordowany, a detektyw Stanley Rodarte z uśmiechem na ustach za winnego uznaje Griffina. 

Choć minęło sporo czasu od chwili, gdy po raz pierwszy postawiłam „Nieczystą grę” Sandry Brown na swojej półce, wciąż pamiętam ekscytację jaka mi przy tym towarzyszyła. Informacje zamieszczone na okładce trąbiły o „obsesyjnej miłości i śmiertelnych konsekwencjach”, a książka została uznana za thriller, w dodatku „głos w sprawie in vitro”. Jakże hucznie, prawda? Och, zapomniałam jeszcze o „zaskakującej puencie”... No cóż, okładki często kłamią, a przynajmniej mocno ubarwiają rzeczywistość. 

Za „Nieczystą grę” zabierałam się bodajże trzy razy, raz porzucając ją po 2/3 całości. Doprawdy nie sądziłam, że jeszcze kiedyś po nią sięgnę, a jednak coś mnie podkusiło. Oczywiście musiałam zacząć od początku skoro książka wyczekała się dobre 3 lata, jeśli nie więcej. I tym razem już ją skończyłam. 

Nie będę ukrywać, że gdyby nie wyzwanie Kiedyś przeczytam, nigdy nie poznałabym zakończenia tej historii. Nie sądzę też, bym wówczas coś większego traciła, bo powieść jest co najwyżej przyzwoita. Nie powiem, sama intryga wyszła autorce na tyle dobrze, bym nie domyśliła się jej po pierwszych stu stronach. To jednak nie zmienia faktu, że jako całość wyszło jak dla mnie dość... sztucznie? Doprawdy nie wiem jakie słowo byłoby tu odpowiednie. 

Pani Brown stworzyła ciekawego bohatera, który jest bardziej złym niż złotym chłopcem. Mężczyznę, który bardzo długo był niezdolny do prawdziwie głębokich uczuć względem innych i jakkolwiek logicznie nie zostałoby to wytłumaczone, jego końcowa przemiana wydaje się zwyczajnie przerysowana i nielogiczna. Bardzo nie lubię, kiedy autorzy próbują na koniec odkręcić absolutnie wszystko co złe, usilnie starając się rozjaśnić te wszystkie czarne charaktery. Bardzo często kończy się na tym, że postać z początku książki w ogóle nie przypomina postaci z jej końca. Przemiany przemianami, ale całkowite zmiany są dla mnie niedopuszczalne. Zupełnie to do mnie nie trafia. 

Dla wielu czytelników sposób budowania akcji i scen przez autorkę może okazać się na tyle sprytny, że całość jest wstanie zaskakiwać. Dla mnie jednak te wszystkie zabiegi to zwyczajne tajenie informacji, które nie ma nic wspólnego z gładkim prowadzeniem historii. Autorka po prostu o czymś w ogóle nie mówi, albo celowo wprowadza czytelnika w błąd, a potem robi z całości coś, co niby ma być cudownym zaskoczeniem. Po dwóch takich zabiegach, przy trzecim już nie dałam się nabrać i całe to napięcie, cokolwiek nikłe, niemal całkowicie zniknęło. 

Romans... Suchy jak drewniane wióry. Coś ostatnio nie mam szczęścia do romansów, gdzie pomiędzy dwójką bohaterów czuć by było jakąś chemię. Od samego początku do samego końca  relacja Griffina i Laury jest co najmniej irracjonalna, jeśli nie groteskowa. Choć może to ze mną się coś dzieje? Ostatnio nic tylko narzekam na wątki romantyczne... 

Zapowiadany „głos w kwestii in vitro” to zaledwie parę zdań. Zupełnie nie rozumiem dlaczego wydawca akurat na to zwrócił uwagę... 

Podsumowując; „Nieczysta gra” Sandry Brown byłaby o wiele lepszą książką, gdyby była krótsza. Na blisko 500 stronach znajduje się przynajmniej 100, na których umieszczone są zbędne, wręcz nużące informacje. Czytanie tego potrafi zwyczajnie znudzić i zniechęcić. Gdyby nie one, może to obiecane napięcie miałoby szansę się utrzymać. Pominę już fakt, iż opis książki zdradza przynajmniej połowę fabuły... 

Moja ocena: 5/10

Książka bierze udział w wyzwaniu Kiedyś przeczytam