"Blask" Amy Kathleen Ryan

„Blask” Amy Kathleen Ryan, to kolejna pozycja na mojej osobistej liście, dzięki której mam lepiej poznać gatunek jakim jest science fiction. Zanim się na nią zdecydowałam, czytałam wiele skrajnych opinii na jej temat i dziś mogę powiedzieć, że już rozumiem, skąd niekiedy te wszystkie rozbieżności. Powieść w żadnym razie nie można określić jednoznacznie. Prezentuje bowiem jedno z najbardziej... dziwacznych połączeń na jakie kiedykolwiek trafiłam. 

Zaczyna się mało zaskakująco, nawet jak dla mnie, osoby, która książek o „międzygwiezdnych podróżach” przeczytała całe dwie. Mamy statek o chwytliwej nazwie Empyraen, za którego pomocą ludzkość podróżuje w kierunku Nowej Ziemi. Stara nie nadawała się dłużej do życia. Susze, bieda itp. Spokojne i poukładane życie mieszkańców Empyreanu burzy atak bliźniaczego statku New Horizon. W rezultacie Empyrean zostaje ograbiony z wszystkich dziewczyn, a dorośli zostają niemalże doszczętnie wybici. Dlaczego? 

Mogłabym w tym opisie fabuły napisać coś więcej, ale jak dla mnie to, co jest chociażby z tyłu okładki mówi zbyt wiele. Byłoby może inaczej, gdyby książka sama w sobie miała jakiś szybszy rytm. Wtedy nadmiar informacji mógłby być zrekompensowany szalejącą akcją i wszystko byłoby wybaczone. Tymczasem mamy spoiler na okładce i ślimaczą fabułę. Najgorsze połączenie z możliwych. 

Ale spokojnie, spokojnie, zaczęłam od marudzenia z czystego kaprysu. Mimo wszystko „Blask” mi się podobał. Miał bowiem jedną rzecz, która przykuła moją uwagę na tyle, że niemalże zjadłam te 400 stron na raz. Zanim do tego dojdę, jeszcze trochę pokręcę nosem.

Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie z czego niezmiernie się ucieszyłam. Mamy tu dwa punkty widzenia, od strony Kierana, na którego barkach spoczywa odpowiedzialność za losy Empyrean'u, oraz jego przyszłej żony – Waverly. Dodam tylko, że oboje są nastolatkami... I ona ma przed sobą nie małe zadanie. New Horizon okazuje się bowiem miejscem dziwnym, pełnym przerażających ludzi i niepojętych wręcz sekretów. I wszystko fajnie, tylko jakoś tak sucho. Bez fajerwerków, bez ekscytacji... Jednostajnie i w większości przypadków nijako. Pamiętam, że narzekano na dialogi, dla mnie były w porządku z zaledwie kilkoma wyjątkami. Osobiście przeszkadzali mi bohaterowie sami w sobie. 

Głównie Kieran. Och, jak ja nie znoszę takich typów. Aż mnie korci, by nazwać rzeczy po imieniu, ale to znowu byłby zbyt duży spoiler. Powiem tylko, że za każdym razem, gdy dostawał po tej swojej buźce, mój chory umysł triumfował. Z Waverly nie miałam już tak wiele problemów. Miała swoje słabsze momenty, ale to jedna z tych bohaterek o mocnym charakterze, co prędzej krzyczą, kopią i drapią, niż dadzą się pokonać, więc mogę jej wybaczyć te irracjonalne chwile słabości. To, co przeszła, a przeszła niewyobrażalne, w moich oczach wszystko usprawiedliwia. 

Nie wiem do końca czy to dobrze, czy źle, ale tak samo jak w przypadku „Dotyku Julii”, to ten czarny charakter zdobył moje serce. Z resztą każdy z czarnych charakterów w tej historii wydaje mi się ciekawszy od tych przodujących, co już nie jest dobrym znakiem. Tylko, że to akuratnie wiąże się z tym jednym, potężnym plusem, który uczynił z miernej powieści coś fascynującego. 

A mianowicie... Ja do teraz nie wiem, kto w tym wszystkim jest ten dobry, a kto zły. Kto miał racje, co faktycznie się stało, czy może ten i ten miał jakieś urojenia? A może wytłumaczenie jest jeszcze inne? Książka się skończyła, drugiego tomu nie mam, więc pojęcia nie mam o co w tym wszystkim chodzi. I to jest piękne! Autorka postawiła jak dla mnie na zbytnią schematyczność w kreowaniu co poniektórych postaci, za to po mistrzowsku zabrała się za innych wprowadzając cudowny chaos. 

A może po prostu mam jednak słabość do niestabilnych emocjonalnie psychopatów? Tak, no cóż... Możliwe! 

Podsumowując; „Blask” został zgaszony nawet nie przez schematyczność, brak jakiejś innowacyjności czy irytujących, niektórych, bohaterów. Nie. To wszystko byłoby do przeżycia, gdyby wprowadzić choć trochę żywszej akcji. Czytając miałam ochotę potrząsnąć autorką, bo akcja wręcz błagała o szybsze tempo. Wiem, że w takiej formie najpewniej miała budować napięcie, poczucie zagrożenia, niezrozumienia i totalnego chaosu, i nawet po części spełniła swoje zadanie, ale dla mniej wytrwałych stanowiła zapewne dobry powód, by odłożyć tę książkę na półkę. Gdyby nie moja niezdrowa fascynacja świrami, sama bym sobie pewnie odpuściła, a jeśli nie, to czytałabym ją po rozdziale przez następnych kilka miesięcy. 

Nie ośmielam się jej polecać, gdyż nawet nie ma wydanej u nas całej serii. Jest drugi tom „Iskra”, a potem trzeba czytać w oryginale. Tak czy inaczej, jestem mimo wszystko zaintrygowana. 

Moja ocena: 6/10

Książka bierze udział w wyzwaniach Okładkowe Love, Czytam opasłe tomiska oraz Książkowe wyzwanie 2015 - 9. Ma tylko jedno słowo w tytule 

-----

Garść ogłoszeń! 

Po pierwsze, wszystkiego dobrego w Nowym Roku! Mam nadzieję, że spełnią się wasze marzenia! 

Po drugie, styczeń to dla mnie miesiąc kolejnych egzaminów. Nie mam nawet pojęcia jak będzie z czytaniem i systematycznym recenzowaniem, ale sesja to sesja, a mnie dodatkowo zostały same ciężkie przedmioty. Nie cierpię prawa -.- W każdym razie chciałam wam wcześniej dać znać, żeby później w kółko nie przepraszać za swoją nieobecność, a zjazdów mam w styczniu aż trzy, więc trochę tych zaległości mi się nazbiera. Ale zrobię wszystko, by przez ten miesiąc mieć chociaż odrobinę czasu na czytanie, recenzowanie i odwiedzanie Waszych blogów! :)