"Uczeń Diabła" Kenneth B. Andersen

Książkę „Uczeń Diabła” Kennetha B. Andersena miałam na oku od dłuższego czasu. Zwlekałam z sięgnięciem po nią tylko dlatego, że nieszczęśliwie rzuciło mi się gdzieś w oczy stwierdzenie, iż historia ta kojarzy się z pewną naszą rodzimą pozycją, której niekoniecznie jestem fanką. Czas mijał, a ja nigdy nie zdołałam pozbyć się swojej ciekawości odnośnie tej powieści. Gdybym tylko dała się jej porwać wcześniej! 

Filip Engell ma trzynaście lat. Jest miły, uczynny, dobrze się uczy, życząc każdemu wszystkiego, co najlepsze. Pewnego dnia, w wyniku wypadku samochodowego, umiera, choć nie był to jeszcze „jego czas”, ale ze śmiercią się nie dyskutuje, prawda? Tyle, że zamiast trafić do nieba, gdzie ewidentnie było miejsce Filipa, młody chłopak trafia do piekła. Zanim pomyłka zostaje wykryta, jest już za późno, by próbować coś odkręcić. Lucyfer nie ma na to czasu. Umiera i potrzebuje swojego zastępcy. Natychmiast. Dobroć, grzeczność i doskonałe wychowanie raczej nie pasuje do diabła, jakim chłopiec powinien się stać zanim zasiądzie na czarnym tronie. Tylko jak splamić tę anielsko dobrą duszę? Lucyfer nie byłby sobą, gdyby nie miał kilku pomysłów… Podczas gdy on planuje dla Filipa co róż to nowe testy mające na celu wyzwolić w nim zło, chłopiec zawiera nowe znajomości. Między innymi poznaje piękną diablicę Satinę. W jej towarzystwie przemierza piekło, odkrywając jego mniejsze i większe sekrety.

Co stanie się z aniołem przez pomyłkę wtrąconym do piekła? Czy specyfika tamtego miejsca obedrze jego dusze z całej dobroci, jaką w sobie ma, pozostawiając zaledwie brudne, ciemne plamy zła? Czy w istocie zasiądzie na tronie? Sami musicie się o tym przekonać!

Ogromnie żałuję, że czekałam tak długo z sięgnięciem po tę książkę. Dałam się wystraszyć jednemu zdaniu, które nawet nie było prawdziwe. Jasne, odnalazłam w niej wiele odniesień do naszej rodzimej produkcji (naprawdę nie chcę rzucać tytułami), ale porównywanie tych dwóch książek, to jak porównanie fiata 126p z masratti kubang, przynajmniej dla mnie. Wątpię też, by duński autor czerpał inspiracje akurat od pani xyz. 

Nie da się ukryć, że „Uczeń diabła” to książka kierowana głównie do młodego odbiorcy. Filip ma w końcu trzynaście lat, a wykreowany przez autora świat, choć barwny, pełny, ale i okrutny, charakteryzuje się pewną dozą delikatności. Diabeł bywa wyjątkowo elokwentny jak na diabła, a grzechy są tu raczej drobne, dające do myślenia, niż prawdziwie wstrząsające. 

Pomiędzy przygodami Filipa zostało wplecionych kilka życiowych lekcji. Czy zło jest zawsze złe, a dobro dobre? Czy kłamstwo jest zawsze sobie równe, a może liczą się również intencje? Co by było, gdyby świat był tylko biały, nie było czerni, a nawet szarości? I wreszcie, czy można pomiędzy tym wszystkim odnaleźć harmonie, pozostając jednocześnie dobrym człowiekiem, który w określonych sytuacjach potrafi docenić siłę jaką daje „zło”? To brzmi dziwnie i dwuznacznie, ale kiedy się o tym czyta, nabiera sensu. 

Styl autora jest lekki, lecz bywają i takie momenty, gdy możemy się spotkać z większą lirycznością. Gdyby ta książka była kierowana do dorosłych pokusiłabym się o stwierdzenie, że jest w niej odrobina moralizatorstwa. Niemniej jednak myśląc o niej jak o czymś, co za kilka lat przeczyta moja bratanica, już bym tego tak nie nazwała. To jedna z tych książek, która w szalonej fabule i odrobinę przekoloryzowanych bohaterach skrywają ważne lekcje. 

Podsumowując; „Ucznia Diabła” powinnam przeczytać parę lat wcześniej. Wprawdzie to wciąż byłoby zbyt późno, a jednak myślę, że bawiłabym się wtedy na niej jeszcze lepiej. Tak czy inaczej, poznanie tej historii było szalenie przyjemną przygodą. Zawarty w książce humor być może nie doprowadził mnie do głośnego śmiechu, ale i tak przepłynęłam przez wszystkie te strony w ekspresowym tempie, doskonale się przy tym bawiąc. 

Moja ocena: 7/10 

Książka bierze udział w wyzwaniach: Kiedyś przeczytam oraz Czytam Fantastykę III.

Przypominam o konkursie: