"Nieludzie" Kat Falls

Nie umiem nawet określić ile razy „Nieludzie” Kat Falls trafiali do mojego koszyka zakupowego, i ile razy ich stamtąd wyciągałam tylko po to, by za moment po raz kolejny ich tam wrzucić. Moje niezdecydowanie było mieszaniną niechęci do trójkątów oraz, jak się wydaje na pierwszy rzut oka, przerobionego na każdy sposób tematu. Intuicja natomiast podskakiwała radośnie, z zapałem klaszcząc w dłonie, a ja nauczyłam się już jej ufać, więc... 

Mur nazywany Tytanem oddziela zachodnie Stany Zjednoczone od zarażonego niebezpiecznym wirusem wschodu kraju. Powstałe dwa, odrębne światy nie mogłyby się od siebie już bardziej różnić. Zachód to kraina czysta, a raczej sterylnie czysta, gdzie dzieci spotykają się ze sobą za sprawą komputera, bardzo rzadko osobiście, a kontakty cielesne niejednokrotnie wzbudzają obrzydzenie czy strach. Wszystko za sprawą Ferae – wirusa, który ze zwyczajnych ludzi uczynił zwierzęta. Ktoś, kiedyś zapragnął zabawić się w Boga i ta zabawa wymknęła się spod kontroli. Zarażeni przechodzili kolejne stadia choroby, od delikatnych mutacji, jak zmiany fizyczne, po całkowite zapomnienie o swojej ludzkiej osobowości. Mówi się, że ludzie to zwierzęta i w tym świecie to powiedzenie zdaje się bardziej, niż właściwe.

Lane spędziła całe swoje życie w bezpiecznym miejscu, chroniona przed skutkami kontaktu z wirusem. Kiedy jej ojciec znika, a ona dowiaduje się prawdy o jego życiu – życiu o jakim nie miała pojęcia – jej ułożony z mocnej stali świat topi się i rozpada. By uratować jego życie, dziewczyna musi wyjść poza mury i go odnaleźć. Skażona strefa to jednak żaden park rozrywki. To miejsce pełne niebezpieczeństw czekających na swoje ofiary na każdym kroku. Sama wśród zdziczałych, zakażonych ludzi nie miałaby najmniejszych szans. 

Na pomoc dziewczynie przychodzi dwóch diametralnie od siebie różnych chłopaków. Everson jest strażnikiem przy murze. Zna świat z którego pochodzi Lane, ale również ma jakieś wyobrażenie o tym, do którego wyruszyła. To miły, odważny młody mężczyzna, którego charakteryzuje wyostrzona, wręcz nienaturalna dla strażników empatia. Nie sposób go nie lubić. Rafe z kolei to chłopak wychowany w zakażonej strefie. Wciąż wolny od wirusa wykształcił w sobie szereg obronnych instynktów, które nie od razu nakazują mu pomóc dziewczynie. Arogancki, cwany i niejednokrotnie egoistyczny, bardzo powoli zdobywa sympatię Lane. Można by rzec, mieszanka wybuchowa…

Nawet zdając sobie sprawę z podekscytowania mojej intuicji nie spodziewałam się tego, co dostałam od tego tytułu. To z całą pewnością jedna z tych książek, która najmocniej mnie w tym roku zaskoczyła. Moi drodzy, kiedy ja, ogromna przeciwniczka trójkątów, nie mam nagle obiekcji co do tego wątku, wręcz sama mam wątpliwości kogo bym wybrała… Coś jest na rzeczy. 

Zacznę od tego tematu, bo to ta część składowa, która mnie najbardziej zszokowała, właśnie przez moją reakcję. Chyba pierwszy raz w życiu odrobinę zrozumiałam, co może być pociągającego w trójkątach. Choć to słowo nie do końca mi tu pasuje. Ja po prostu uwielbiałam Evana i to, jaki był z Lane. Jego trzeźwy umysł, powagę i wyszukane poczucie humoru. Jego historia, choć pozornie typowa i spokojna, kryje w sobie wielkie, niszczące tajemnice, które czynią z niego bardziej złożonego bohatera niż można by przypuszczać. Ale jest też Rafe. Buntowniczy złośliwiec, który obelgami i ciętym językiem skrywa bardziej delikatną, bo przede wszystkim poranioną część siebie. I jego też uwielbiałam. Jak i to, jak wpływał na Lane, jak obdzierał ją z jej dobrego wychowania, obnażając prawdziwy charakter dziewczyny. I on też ma swoją niewesołą historię... I kogo tu wybrać? No kogo? Kogo? Kogo? Ja nigdy nie miałam jeszcze podobnego problemu. Nigdy! Część mnie ten wątek przeklina, ale jest we mnie również coś takiego, co jest ogromnie ciekawe, jak to się wszystko potoczy dalej. Szczególnie po takim zakończeniu. 

„Nieludzie” to jednak przede wszystkim genialnie odmalowany świat. Granica pomiędzy wschodem, a zachodem jest ogromna. Im dalej w dzikie tereny, tym atmosfera staje się dziwniejsza. Ze sterylnego świata rządzonego przez technologie przenosimy się do królestwa pół ludzi pół zwierząt, gdzie główną zasadą jest przetrwanie. Moje adrenalinowe zapotrzebowanie zostało tu zaspokojone w 100%, bo cały czas coś się dzieje. Kat Falls postawiła na coś, co uwielbiam najmocniej – zbudowała świat, relacje pomiędzy bohaterami, ich historie i osobowości podczas pędzącej akcji. Nie ma tu większych przestojów, gdzie mozolnie przechodzimy przez kolejne lata życia danego bohatera, czy próbujemy sobie wyobrazić ten jeden mały zakątek lasu. O nie. Tu wszystko pędzi, a przy okazji świat, po którym się poruszamy ma nie tylko kolory, ale i fakturę. 

Podsumowując; „Nieludzie” okazali się cudownym zaskoczeniem. Książką, której prędko nie zapomnę za sprawą jej oryginalności osadzonej na wypróbowanych już schematach. Pędzącej, emocjonującej akcji, połączenia delikatności z okrucieństwem, brzydoty z pięknem, dobra ze złem. Za sprawą pełnokrwistych, zróżnicowanych bohaterów i faktu, że moje własne serce radowało się, ale i kilka razy porządnie krwawiło. Za nienachalny, a jednak obecny humor. Za wielowątkowość tak perfekcyjnie ze sobą powiązaną…  Ach! Jasne, to wciąż młodzieżówka, ale jakże udana! 

Gorąco, gorąco polecam!

Moja ocena: 8/10 – długo myślałam o ocenie, ale fakt, że nawet kilka tygodni po przeczytaniu tej książki (skończyłam ją 19 maja) wciąż jest we mnie tyle emocji mówi sam za siebie… 

Książka bierze udział w wyzwaniu: Okładkowe Love

Przypominam również o czerwcowym Książkowym polowaniu! :)